ยกที่ 2 วันที่ 9 (23/11/13) แม่สาย-เชียงแสน

จะไปเชียงแสน ?

ตื่นเช้ากินกาแฟ เก็บของแพ็ครถเสร็จลาแฟนของรุ่นพี่กับแม่ ออกเดินทางราวแปดโมงเช้า ปั่นกลับไปทางตลาดแม่สาย ระหว่างทางผ่านแผงขายน้ำสตรอเบอรรีและไวน์ตลอดแนวถนน แวะซื้อไวน์สตรอเบอรีติดรถมาขวดนึง ไว้สร้างความรื่นรมย์ก่อนนอน

ถึงแยกห้วยน้ำรินเลี้ยวขวาตัดเข้าสาย 1290 มุ่งหน้าไปทางเชียงแสน ถนนสองเลนสภาพดี ส่วนใหญ่เป็นทางราบ สองข้างทางเป็นทุ่งนาที่กำลังเก็บเกี่ยว อากาศยามสายกำลังสบาย แดดอุ่นกำลังดี ปั่นเพลิน

เพิ่มคำอธิบายภาพ

สักพักเริ่มเข้าเขตหมู่บ้าน แล้วขึ้นดอยเล็กๆ สองลูก ลงมาเจอหอฝิ่นอุทยานสามเหลี่ยมทองคำ เลี้ยวขวาแวะเข้าไป จอดรถล็อคกับต้นไม้ด้านหน้า แล้วเดินขึ้นไปจ่ายค่าตั๋ว 150 บ. ภายในรวบรวมข้อมูลเรื่องฝิ่นไว้ค่อนข้างจะครบถ้วน ตั้งแต่ประวัติความเป็นมาตั้งแต่อดีตยุคก่อนประวัติศาสตร์มาถึงยุคล่าอาณานิคม สงครามฝิ่นระหว่างอังกฤษกับจีน จนถึงยุคที่ฝิ่นเข้าไทยและนิยมปลูกกันมากแถบสามเหลี่ยมทองคำ  บอกเล่าผ่านหุ่นจำลองผสมผสานสื่อสมัยใหม่ ทั้งวิดิทัศน์ และมัลติมีเดียทันสมัย แสดงอยู่ในอาคารหลายหลังในพื้นที่กว่า 250 ไร่

หากจะศึกษาอย่างละเอียดต้องมีเวลาอย่างน้อยสักครึ่งวัน ผมเดินดูคร่าวๆ ยังใช้เวลาไปเกือบสามชั่วโมง ออกมาเกือบเที่ยง เริ่มหิวข้าวพอดี ปั่นออกกลับไปทางเดิมอีกสักพักก็ถึงสามเหลี่ยมทองคำ จุดที่แม่น้ำรวกมาบรรจบกับแม่น้ำโขงเป็นพรมแดนธรรมชาติของสามประเทศ พม่าไทย ลาว  สามเหลี่ยมทองคำคือจุดแรกที่แม่น้ำโขงมาถึงเมืองไทย คือจุดเริ่มต้นการเดินทางทริปนี้ ที่ผมต้องใช้เวลาเกือบครึ่งเดือน ตะกายดอยจนก้นไหม้ เข่าแทบเดี้ยง

สามเหลี่ยมทองคำ จุดบรรจบของน้ำรวก(ซ้าย)กับน้ำโขง ฝั่งซ้ายคือประเทศพม่า ขวาประเทศลาว

แวะถ่ายรูปกับป้ายแลนด์มาร์คแล้วออกมาหาข้าวเที่ยงกินที่ร้านอาการริมโขง ข้อสังเกตอย่างหนึ่งที่พบก็คือร้านอาหารจะแบ่งเป็นล็อคๆ แต่ละร้านตกแต่งเหมือนกัน หันไปดูเมนูก็แทบจะลอกกันมาเลย พอเดินผ่านหน้าร้านก็จะมีแม่ค้าออกมาเรียกลูกค้าเหมือนกันอีก  ปกติผมจะพยายามเลี่ยงย่านการค้าแออัด ที่แม่ค้าออกมาเรียกแบบนี้ เพราะรู้สึกเหมือนถูกบังคับให้ใช้บริการ อีกเหตุผลคือมันเหมือนกันหมดจนเลือกไม่ถูก แต่เพราะหิวจนตาลายเลยเดินสุ่มๆ เข้าไปร้านที่ดูสะอาด (ซึ่งก็พอๆ กัน) และวิวโล่งที่สุด

วิวน้ำโขงจากโต๊ะอาหาร

ระหว่างนั่งกินข้าวก็นั่งนึกๆ ดู ก็พบว่าลักษณะแบบนี้ปรากฏอยู่ทั่วไปตามย่านท่องเที่ยว หรือจุดขายสินค้าขึ้นชื่อประจำถิ่น เช่น แผงขายไข่เค็มแถวบ้าน ย่านขนมโมจินครสวรรค์ ตลาดชาแม่สลอง หรือแผงขายสตรอเบอร์รี เชียงใหม่  ทำไมคนไทยชอบทำอะไรตามๆ กัน ผมคิดว่าเพราะสังคมไทยเป็นสังคมเดินตามผู้ใหญ่ อะไรที่คนนิยมว่าดีก็ทำตามๆ กันไป โดยไม่มีการตั้งคำถาม ถ้าใครแตกแถวก็จะโดนกีดกันออกไป สังคมไทยจึงค่อนข้างแห้งแล้งความคิดสร้างสรรค์ ได้แต่ขายผลผลิตการเกษตร ขายแรงงานรับจ้างผลิตตามออร์เดอร์ และขายบริการด้านการท่องเที่ยว  ไม่ได้พัฒนาไปสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์อย่างเกาหลี ญี่ปุ่น

กินข้าวเสร็จโทรหาญาติที่เชียงแสนที่เคยมาเยี่ยมเมื่อหลายปีก่อน คราวนี้ปั่นจักรยานผ่านมาเลยตั้งใจจะแวะไปเยี่ยมอีกสักครั้ง ไปถึงเกือบบ่ายสาม เดิมตั้งใจว่าจะแค่วะมาเยี่ยมให้รู้จักบ้าน แล้วจะออกปั่นต่อ แต่เขาทำกับข้าวไว้แล้ว ชวนผมกินข้าวเย็นแล้วนอนค้างที่นั่น ค่อยออกเดินทางตอนเช้า  ก็เลยต้องเลยตามเลย นอนค้างบ้านญาติที่เชียงแสนอีกคืน

วันนี้ได้ระยะทาง 53 กม. ความเร็วเฉลี่ย 18 กม./ชม. เวลาปั่น 2.48 ชม.